دعا و نيايش در زندگي پيامبر اسلام
دعا و نيايش در زندگي رسولالله، صلّيالله عليهوسلّم، جايگاه ويژهاي داشت، بهگونهاي كه دعاكردن از برجستگيهاي زندگي ايشان بود. رسول اكرم، صلّيالله عليهوسلّم، با توجّه به مسئوليت خطيرش، با دعا از سرچشمههاي فيض و قدرت الهي در برابر تهاجم گستردة مشكلات ظاهري و باطني استفاده ميكرد؛ بلكه با دعا به بهترين صورت خداوند را عبادت ميكرد، و دعا را مغز عبادت ناميد: «الدّعا مخ العبادة»(رواه الترمذي). در جايي دعا را خود عبادت و برترين عبادت ذكر كرد: «الدعاء هو العبادة»(رواه احمد)، «و أفضل العبادة»(رواه الحاكم).
با توجه به جايگاه والاي دعا در زندگي پيامبر اسلام، ميتوان دعاهاي ايشان را بخش مستقلّي از دلايل نبوّت ناميد، چنانكه امام سيّد ابوالحسن علي ندوي مينويسد: كار احياگري و كاملسازي نبوّت محمّدي به اينجا پايان نمييابد، بلكه آنحضرت روش دعا را نيز به امّت آموخته است. ايشان ميراث بشري و گنجينة ادبيات جهان را از جواهر گرانبهاي دعا سرشار ساخت؛ جواهري كه در گرانبهايي و درخشش جز در صحيفههاي آسماني نظيري ندارد. ايشان با مالك و پروردگار خود با الفاظي دعا و مناجات كرد كه هيچ انساني نميتواند الفاظي مؤثّرتر و بليغتر و موزونتر و مناسبتر از آنها ارائه كند. اين دعاها بخش مستقلّي از دلايل نبوّت هستند و هر يك از كلمات آنها گواهي ميدهد كه از زبان يك پيامبر بيرون آمدهاند. در اين دعاها نور نبوّت، يقين پيغمبر و نياز «عبد كامل» مشهود است.(ندوي، سيرة محمّدي در آيينة دعا و نيايش: 22)
منبع:سایت ندای اسلام